90. Waniliowy serniczek na bananowym spodzie ♡

Piekę biszkopty o północy i nigdy nie ugotowałam jajka na miękko. Płaczę jak mi zimno, a gdy się uśmiecham, to dołeczek mam tylko na lewym policzku. Lubię dyskutować, ale czasem jestem nieśmiała. Codziennie biegnę na autobus i codziennie na niego zdążam. Wstaję wcześnie, śpię nie wiele, a makaron lubię nie za smak, a za konsystencję. Boję się niedźwiedzi. Chcę wyglądać kobieco, ale czasem zakładam dużą bluzę i trampki. W makijażu najbardziej podoba mi się sam moment jego nakładania, nie lubię masła, a kiwi jem ze skórką. Dziwakiem zwę  się; i duma mnie przez to rozpiera. 


Wstałam dziś, spojrzałam za okno i mimowolnie się uśmiechnęłam. Biała kraina, cudowny śnieżny świat. Oglądany z ciepłego łóżeczka zachwyca podwójnie. Potem spojrzałam na zegarek- 8:30. I uśmiechnęłam się szerzej. W końcu przespałam całą noc! ♡ Aby to uczcić, postanowiłam na śniadanie zjeść coś, co lubię wyjątkowo, a także coś, na co nie mam czasu w dni robocze. A korzystając jeszcze z obecności mamy- coś, czego jeszcze nie jadła. Postawiłam więc na...

♡ Waniliowy serniczek na bananowym spodzie ♡

z borówkami i masłem orzechowym; kawa orzechowa

 
składniki na 1 serniczek

• 100 g twarogu
• łycha ricotty
• jajko
• łyżeczka mąki kukurydzianej
• pół łyżeczki proszku do pieczenia
• łyżeczka cukru z prawdziwą wanilią
• łyżka syropu waniliowego
• kawałek banana
• łyżeczka masła orzechowego
• garść borówek amerykańskich

Białko oddzieliłam od żółtka, ubiłam na sztywno z cukrem. Żółtko zmiksowałam z serami, mąką, proszkiem i syropem. Połączyłam obie masy łyżką. Dno kokilki wyłożyłam plastrami banana, rozsmarowałam na nich łyżeczkę masła orzechowego. Wylałam pół masy sernikowej, sypnęłam borówki, przykryłam resztą masy. Zapiekałam 25 minut w 180'.

 

 

Zrobić serniczki, wstawić do piekarnika, iść z psem i wrócić na gorące śniadanie- bezcenne ♡

Z całego serca wyklinam pogodę- zwłaszcza po wczorajszym dniu. O 19 musiałam jechać na spotkanie do bierzmo, które, jak się okazało, trwało pół godziny i miało formę dyskusji nt. nowej ewangelizacji. Spoko, wracamy do domu!... Nie. Autobusy się zrzekły przeciwko mnie i żaden nie chciał przyjechać. 20 minut, -15 stopni. Nawet dwie pary rajtuz, dwie bluzy i trzy pary skarpet nie dały rady. A tu po powrocie trzeba jeszcze z psem iść. Zamarzłam.

O północy piekłam biszkopt na tort. Przyjaciel z pracy mamy ma urodziny, poprosiła mnie, żebym upiekła mu jakieś ciasto. Ale że po szkole nie zdążyłam, to upiekłam po kościele. I tak właśnie lubię- piec w nocy, ćwiczyć wieczorami. Ożywam ze zmrokiem.

Może dzięki temu spałam dziś tak długo? Nie ważne, czuję się super wypoczęta. I chyba dziś dzień ciasta mam: serniczki na śniadanie ( mama zachwycona ♡ ), ozdabiam tort, a wieczorem jedziemy do przeziębionej babci i w ramach niespodzianki chcę jej upiec jabłecznik; postawiłam na to ciasto, gdyż to ona zawsze z niego słynęła, ostatnio jednak parę razy z rzędu jej nie wyszło. Musi za nim tęsknić, więc mam nadzieję, że się ucieszy ♡

 

Wczorajszy wywiad poszedł dobrze, a nawet bardzo dobrze. Ewaluatorzy są zachwyceni nami, naszą szkołą i wartościami, jakie w nas zaszczepia. Dzięki temu półtora godzinnemu wywiadowi i ja zaczęłam dostrzegać co dała mi szkoła, choć na codzień tego nie dostrzegam- jest to szkoła integracyjna, czyli w każdej klasie oprócz normalnych uczniów są 3-4 osoby z dysfunkcjami, osoby niepełnosprawne. Nie traktujemy ich jakoś specjalnie, żyjemy z nimi, jak z normalnymi ludźmi. To dla nas naturalne. Ale gdy jestem ze znajomymi z innej szkoły i widzimy osobę chorą, to oni się z niej śmieją lub po prostu traktują jak wybryk natury. Dla mnie niepełnosprawność to normalna rzecz u ludzi. Naturalna, to nie jest ich wina. Cieszę się, że chodzę do tej szkoły. Gdzie indziej tolerancji, zrozumienia i współczucia bym się nie nauczyła.

 

Nie mogę uwierzyć, że jeszcze tylko 5 dni szkoły i ferie! Zaliczę kilka sprawdzianów w tym tygodniu i oddam się w końcu błogiemu lenistwu. Odliczamy ! ♡

 

 

ask me?

Wiktoria's daily life

instagram