230. Bo gdy lato trwa ⚙

⚙ Borówki z jogurtem ⚙

Bo gdy trwa lato, a na śniadanie zjadam koszyczek borówek okraszony jogurtem, to wtedy ja chyba po prostu żyć zaczynam. Gdy wykupuję cały asortyment tych owoców z pobliskiego warzywniaka, pod zdziwionym spojrzeniem sąsiadów, uśmiech nie schodzi mi z twarzy. Gdy ilości lemoniady zahaczać zaczynają o nieprzyzwoitość, na obiad jem zupę wiśniową, a kuchnia powoli przeobraża się w fabrykę lodów, czas dla mnie się zatrzymuje. Gdy cały dzień siedzę wylegując się na balkonie, a na siłowni mimo klimatyzacji pocę się przez panujący upał, gdy chowam się w głębi mieszkania przed wieczorną burzą, gdy w połowie w piżamie wychodzę z psem na spacer, gdy chodzę po domu w samym staniku, gdy siedzę w kuchni na płytkach bo tam chłodniej, to znak, że są wakacje, że liczy się tu i teraz, a te ciemne chmury, co nad głową tak często krążą, to rozmiarem przypominają ten kurz, co go dyskretnie butem pod łóżko chowam. I niech pod tym łóżkiem siedzą, bo na tym życie polega, czasem nie da się po prostu ich wyrzucić, trzeba z nimi żyć, jednak nie na równi, a będąc ponad nimi. Bo to my jesteśmy panami naszego żyję, a nie chmury.