249. ŚCDN IV- ostatni wyjazd ♡

Wszystko co dobre szybko się kończy- mądrość ta towarzyszy nam od zarania dziejów, krzyżując plany wielu ludziom. No bo jak tu cieszyć się, skoro gdzieś z tyłu głowy wciąż mamy świadomość o tempie, w jakim radosne chwile przeminą? Ja, szczerze przyznaję, przez kilka miesięcy trwania polonistycznego projektu, ani razu nie powieliłam popularnego myślenia ludzi i po prostu żyłam chwilą. Może dlatego teraz, gdy wróciłam z ostatniego zjazdu, odczuwam aż taki szok związany z końcem projektu?
Tym razem nie pojechaliśmy ani do Krakowa, ani do Warszawy. W zupełności postawiliśmy na warsztaty i zagłębianie się w życie człowieka (oczywiście na poziomie duchowym).  Poza tym, było strasznie mało osób-wcześniej na jednym kierunku było około 30 osób, a tym razem,choć połączyli nas z grupą z języka niemieckiego, było nas raptem 20. Nieco kameralnie, ale wcale nie gorzej! Świetnie się bawiłam. Robiliśmy mnóstwo głupich zdjęć, zawieraliśmy jeszcze więcej znajomości i ponownie pokazaliśmy opiekunkom, że kto jak kto, ale kieleccy humaniści to niezłe ziółka! Próbowały ujarzmić nas małymi złośliwościami ( na przykład nieobudzenie tylko ,, problemowej'' paczki na śniadanie ), ale my odpowiadaliśmy na to najszerszym uśmiechem i dalej robiliśmy swoje. A co! Przynajmniej nas nie zapomną:) Ja na pewno tego nie zrobię. Wspomnienia, doświadczenie,przyjaźnie i nauki, które zdobyłam podczas tych czterech wyjazdów są dla mnie na tyle ważne, by zachować je w głębi serca i pielęgnować niby cenny skarb. Bo co jak co, ale mądrość życiowa, a nie książkowa, należy do rzeczy bezcennych.